Οι φωτεινές επιγραφές του θεάτρου σβήνουν η μία μετά την άλλη. Το έργο κατεβαίνει. Οι ηθοποιοί του αποσύρονται. Υπήρξαν κορυφαίοι. Μεγάλοι τραγωδοί για πολλές δεκαετίες κοντά μισό αιώνα. Πρωταγωνιστές σκηνοθέτες και διευθυντές μαζί ανέβασαν έπαιξαν διηύθυναν πολλά έργα.Κ’ ήταν τόση η επιτυχία και η δύναμη που τους έδωσε η επιτυχία που διηύθυναν στη συνέχεια και τις ζωές των άλλων έξω απ’ το θέατρό τους.
Κ’ οι άλλοι το αποδέχονταν .Το αποζητούσαν κι όλα.
Γιατί είναι λιγότερο ζόρικα όταν ορίζουν τη ζωή σου .
Ξεχνιέσαι, περνάς καλά παίζεις σε έργο που γνωρίζεις το φινάλε…Θαρρείς πως κάθε συμφορά τελειώνει με την αυλαία. Ψήνεσαι ότι όλο και κάποιος θα σε χειροκροτήσει, ότι εσύ είσαι για άλλα σπουδαία πράματα κι ότι εδώ απλώς ρολάκια υποδύεσαι .. Και πάντα έχεις τη ”καβάτζα” πως άλλος στήνει τη πλοκή και σε εκμεταλλεύεται για το δικό του το συμφέρον.
Οι επαγγελματίες θεατρίνοι σκηνοθετούσαν διηύθυναν και όριζαν την πραγματικότητα ενώ ταυτόχρονα οι ίδιοι παίζανε στην κεντρική σκηνή θέατρο μέσα στο θέατρο της πραγματικότητας .
Και οι δικές τους παραστάσεις ήταν έργα τέχνης κι εκείνοι ήταν οι αρτίστες οι μεγάλοι .Οι υπόλοιποι από κάτω ξοδεύονταν σε ρόλους ”τριτάτζες” μα χρήσιμους για την έκβαση του έργου που οι πρωταγωνιστές έγραφαν .
Οι Μεγάλοι δάσκαλοι καλλιτέχνες συναγελάζονταν και με καθηγητές και με παιδιά της πιάτσας και με της εκκλησίας και με γελωτοποιούς και με νοικοκυραίους και με αεριτζήδες σφουγκοκολάριους .Κομπιναδόρους έβαζαν να τους ντουμπλάρουν σε επικίνδυνες σκηνές, γελωτοποιούς σε βαρετές παραστάσεις ,αεριτζήδες ”ηθοποιούς ” σε κάτι επετείους η όταν αρρώσταιναν …Τους άλλους τους είχαν για τις καθαρές δουλειές που όσο πέρναγαν τα χρόνια όμως όλο και λιγόστευαν.
Σιγά σιγά κ’ οι παρακατιανοί πήραν τα πάνω τους .Έμαθαν μυστικά ,χειρίστηκαν υποθέσεις στα παρασκήνια ,συνεταιρίστηκαν με λαϊκές οργανωμένες δυνάμεις κι αυλικούς χώθηκαν σε χώρους ”πριβέ” έκαναν ”κονέ” έβγαλαν λεφτά πολλά. Όμως μπροστά στους Μεγάλους αρτίστες στους πρώτους διδάξαντες ”βάραγαν ” προσοχή.
Γιατί το πεζοδρόμιο σου μαθαίνει ένα πράμα: Πετυχαίνει ο υπομονετικός που δείχνει σέβας. Το πεζοδρόμιο και η πιάτσα όμως δεν σου μαθαίνει ένα άλλο πράμα :Το ταλέντο. Αυτό η το’ χεις η δεν το ‘χεις. Η κληρονομιά στο θέατρο είναι αέρας κοπανιστός. Άπαξ και κατεβεί το έργο δεν μένει τίποτα στη σκηνή εκτός από κάτι διπλό- τριπλό χρεωμένα σκηνικά κάτι σκονάκια με ατάκες κάτι σκιές απ’ τα παρασκήνια …. Το έργο κατέβηκε. Το κοινό αδημονεί για τους επόμενους που θα γράψουν το καινούριο έργο που θα μοιράσουν ρόλους στους εαυτούς τους και στο κοινό . Θα ‘χουν άραγε το ταλέντο των προηγούμενων ; Θα πετύχει η παράσταση; Το ποιοι θα είναι ουδένα ενδιαφέρει…Γατί αυτή είναι η φύση του θεάτρου : Άπαξ και είσαι πάνω στη σκηνή είσαι μονάχα ο ρόλος σου στο έργο.
Ιδού! Η Σκηνή Άδειασε….
